Kitap Tanıtımı : "Leyla'nın Evi" isimli kitabı Esin KOCA ÖZSOY tanıttı. (22 Aralık 2006)



Adı               : Leyla’nın Evi
Yazar           : Zülfü LİVANELİ
Yayınevi      : Remzi Kitabevi
Yorumlayan: Esin KOCA ÖZSOY
                       www.remzi.com.tr


Niçin Okuyasınız ?

Bügüne kadar Livaneli romanı okumamış biri olarak “Leyla’nın Evi” romanından etkilendiğimi söylemeliyim. İnsanoğlu yaşamak için temel gereksinmelerinden birini, barınma ihtiyacını karşılamak ister. İşte bu roman yaşadığı mekana, yaşadıklarına ve yitip gitmiş büyüklerine sımsıkı sarılan ve bir paşa torunu olan Leyla’nın sımsıcak hikayesi.

Kitabı bitirdikten sonra Leyla kadar güçlü olmak isteyeceğinize eminim. Bu soğuk kış günlerinde içinizi  “Leyla’nın Evi” romanıyla ısıtmalısınız.

Kitaba Dair…

Kitabın beni etkileyen en önemli yanı tasvir ve betimlemelerin çok gerçekçi olmasıydı. Dilin çok yalın ve akıcı olması da  kitabın okunmasını keyifli hale getiren özelliklerinden biri. Açıkcası anlaşılabilir ve sade bir dille yazılmış bir roman okumayı cok özlemişim.

Romanında birbirinden farklı üç karekteri (Leyla, Ali Yekta, Rukiye) aynı potada ustaca buluşturan Livaneli, bu üç karekterin hikayesiylede  yakın tarihimize ışık tutuyor. Bosnalı Yalısı’nda geçen bir İstanbul romanı. Okumaya değer bir romanla karşıkarşıyasınız. Keyifli okumalar.

Kitapta Beni Etkileyen Satırlar…

“Çoğu kişi İstanbul Boğazı’nı yazın sever, ben kışına vurgunum. Kar yağarken camgöbeğine dönüşen akıntılarını, kıyıya çekilmiş sarı, kırmızı, mavi boyalı sandalların üzerinde biriken beyaz karı, yiyecek arayan martları sık sık seyrederim.”

“Son yıllarda farkına vardığı ve üzerinde kafa yorduğu önemli bir görüşü vardı Leyla Hanım’ın. İnsanlar yaşlanıyordu, bunun ayrıcalığı  yoktu ama yaşlanan insanların bir kısmı olgunlaşmış olarak, bir kısmı ise olgunlaşmadan ölüyordu.Bunun püf noktası ise bir insanın “Nasıl görünüyorum?” sorusundan, “Nasıl görüyorum?” aşamasına geçmesiydi.”

“İnsanoğlunun dünya yüzündeki geçiciliğini ilk kez fark ettiği andı bu. Daha sonra sık sık düşüneceği bir şey. Biraz erken ya da biraz geç ölmenin bir anlamı olmadığına göre yaşamanın amacı neydi? Zaten yok olacak kumdan şatolar yapmak neye yarıyordu. Büyük bir mücadele içinde olan insanlar böyle şeyler düşünmüyor, kendilerini hayattaki başarılarına adıyorlardı. Ama insanın temel duygusu buydu. Yeryüzü korkusu, yaşam ürkekliği, geçici olmanın yarattığı yürek burkulması. Yani boşluk, büyük bir boşluk.”