Paranın haddini bilmesi gerektiğini düşünüyorsanız ya da bir döneme damgasını vurmakla birlikte nispeten perde arkasında kalmış bir kadının yaşamını ve ailesinin inançlı mücadelesini merak ediyorsanız, bu kitabı okumalısınız…
Kitaba Dair…
Kitabın; yarısı Suna KIRAÇ’ın kendisi tarafından yazılmış. Daha sonra hastalanması nedeniyle, Rıdvan AKAR tarafından bitirilmiş. Kuşkusuz kitabın birinci bölümü, çok daha sıcak kaleme alınmış. İkinci bölümü ise ister istemez biraz kuru ve belgesel olmuş.
Kitabı bitirdiğinizde; ekonomiye yön veren bir kadından çok, idealleri ve sevgisi uğruna yaşam mücadelesi veren, gururlu, inatçı ve inançlı bir Suna KIRAÇ aklınıza kazınıyor.
Öte yandan kitap, kültürel yargıların zengin fakir demeden tüm toplumu nasıl etkisi altına aldığını gösteren önemli bir belgesel.
Sözlü kültürden, yazılı kültüre geçmekde uzun zamandır bocalayan Türk insanı için, kitap yazmanın önemini o kadar güzel anlatıyor ki geri dönüp kendi yazılı birikiminizi denetlemeden edemiyorsunuz.
Kitapta Beni Etkileyen Satırlar…
“Törenden yaşamım boyunca hiç unutamadığım anım babamın ağlamasıdır. Tüm çocukluğum boyunca bizleri kucağına bile almayan, duygularını hiç bir zaman belli etmeyen, her zaman ölçülü ve mesafeli babam, o gün kendisini koyverdi. Çocuklar gibi hüngür hüngür ağlamaya başladı. Bir evladın sevildiğini en çok hissettiği anın anne babasının en çok üzüldüğü an olması hayatın bir çelişkisi olsa gerek.” (Sayfa: 68)
“.... eleştirenlerden değil, eleştirilenlerden olun. Eleştirip sorumluluk almazsanız, sorumluluğun dışında kalıp, eleştirmeyi yeğlerseniz, beğenmediğiniz bir düzen içinde yaşamınızı sürdürmek zorunda kalırsınız.” (Sayfa: 208)
Kitapta Yer Almayan Satırlar…
Koç Holding’in özellikle de Vehbi KOÇ’un yaşamımda özel bir yeri var.
Benim çocukluğumda babamın Bodrum’da turistik eşya satan bir dükkanı ve üç tane teknesi vardı. Yazları turizmden para kazanır, kışları hobi olarak balığa çıkardı. İlkokul 4. sınıfa giderken, bir akşam yemekte, babam cüzdanından 4 tane, gıcır gıcır kağıt 10 lira çıkardı. “Bugün Vehbi KOÇ Melek’le (teknelerden birinin adı Melek’di.) geziye çıktı. Bu paraları da bahşiş olarak verdi. Paralar neredeyse hiç kullanılmamış. Bunları sana veriyorum. Saklarsın, inşallah sana da iş hayatında uğur getirir.” dedi.
Kendisini görmesem de benim hayatımda Vehbi KOÇ sayfası böylece açıldı. Akşam yemeği, babamın Vehbi KOÇ’un kim olduğunu, kendisiyle nasıl pazarlık ettiğini anlattığı uzun bir sohbete döndü. O paralardan ikisi hala benim minik koleksiyonumun en nadide parçalarından biri olarak durur.
Raslantı bu ya, iş hayatına, 1 Eylül 1982’de (bugünkü adıyla KoçSistem, o günkü adıyla) Koç-Burroughs’da yani bir KOÇ Holding şirketinde başladım. Vehbi KOÇ’la bir kaç kez bir araya geldik. Beni en çok etkileyen karşılaşmamızda, Vehbi Bey hızla kızlar tuvaletine dalmış, ışıkları açık görünce, oradakileri “niçin kapatmıyorsunuz, bu ülkenin enerji savuracak hali mi var…” diye bir güzel haşlamıştı.
Babamın KOÇ’ta işe başlamama çok sevindiğini, babam öldükten yıllar sonra, babamın bir arkadaşından duyduğumda, yüreğimdeki hüznü ve özlemi anlatamam.
İşte tüm bu nedenlerle, KOÇ ailesinin yazdığı ya da aileye dair başkalarının yazdığı tüm kitapları okurum.
Bu kitabı çıktığı gün aldım. Bununla birlikte okuyabilmek için uzun bir zaman cesaretimi toplamam gerekti. Çünkü Suna KIRAÇ’ın hüzünlü öyküsünü yüreğimi yaralamadan okuyabileceğime güvenemedim. Nitekim, kitabı uzun bir zamanda okuyabildim. Pek çok yerde gözyaşlarım beni dinlemedi.
Dün hem kitabın basılmasının birinci yılı hem de Suna KIRAÇ’ın yaş günüydü.
Suna Hanım’ın yeni bir yaşında da aramızda olmasından, örnek mücadelesine devam etmesinden mutluyum. Nice yaşlara…
Neden not vermedim…
Hayatımda çok ayrılık oldu. Ayrılırken insan, ardında kalanlara kendisini hatırlatacak ve unutulmasını engelleyecek bir hediye vermek ister. Çoğu zaman bu hediye arkada kalanları hüzne ve anılara boğar. Bu anılardır ki uzaklıkları ve kalpleri yakın kılar.
Bu kitabı çıktığı günden beri, bir veda hediyesi olarak algıladım. Hediyenin manevi değeri ölçülemeyeceği için de ölçmedim.
